بیا که بی تو بهار زمانه بی رنگ است

چو غنچه بی گل روی تو باغ دلتنگ است

اگر وصال صنوبر به من نوید رسد

خطر ز راه ندارم که چند فرسنگ است

بیا و مجلس تاریک ما منور ساز

که دهر کینه گر است و جهان نیرنگ است

دمی به هم بنشینیم و شادمان باشیم

که عاقبت ملک الموت را سر جنگ است

زهی شرف که بود یار نازنین حاصل

که دیدن رخ اغیار و دیگران ننگ است

دوم چو قیس ز هر سو به جستن لیلی

هراس هیچ ندارم که هر طرف سنگ است

صدا رسید به گوشم که مه جبین آمد

هلال عید بود یار به چه آهنگ است

((پسند)) چو فاخته و دلبرش به مثل عقاب

کجا رهد که گرفتار ناخن و چنگ است